Wereldwonder(en), stralende kinderen weeshuis

Zo zo dat is dan weer even geleden. Ik heb weer de bevoegdheid en de luxe om internet te gebruiken. Enorm veel gedaan en enorm gereisd. Om jullie weer even bij te peilen in het kort de gebeurtenissen in Siem Reap en de laatste dag in Phnom Penh.
De laatste dag in Phnom Penh goed doorgekomen door weer eens lekker ouderwets uit te slapen. Daarna door naar het Royal Palace, helaas kon ik niet naar binnen gezien ik een sjaal om mijn schouders had in plaats van een t-shirt. Van alles geprobeerd maar nee hoor. Dus toen dachten we laat dan maar zitten, op naar de Russian Market met nog wat andere backpackers. Een geheugenkaartje voor mijn fototoestel gehaald (hilarisch 10 dollar voor 4gb). Vervolgens naar een barretje geweest met de backpackers en de dag afgesloten met een cocktail. Optijd naar bed om de dag erop naar Siem Reap te gaan, een rit van 6 uur in een prima bus. Een erg ziek gevoel, gelukkig heeft Rob een enorme medicijnkoffer mee;).
De rit naar Siem Reap ging sneller dan verwacht. Rob zijn hart werd gestolen tijdens deze reis door een oma, zonder tanden/de tanden die ze had waren zwarter dan zwart, die de bus instapte met een broodmagere baby. Rob kon het niet aanzien, de baby werd dan ook meteen verwend met de kinderkoekjes die we aan hadden geschaft in geval van ernstige wc-verschijnselen.
Nadat we aankwamen lekker wat gaan zitten om te gaan lunchen, toen er een man naast ons kwam staan met een papier in de lucht met daarop; Good English guide? Good fun? Good tuk-tuk? Who am I? MR. HAPPY we begonnen te lachen en toen begon mr. Happy te praten. Gezien de chaos hier van tuk-tuk drivers die op je afspringen was zijn strategie dat hij pas begon met praten op het moment dat de tourist wat zei. Meteen een trip naar de floating village voor die middag met hem geboekt.
Een uurtje hobbelen in zijn tuk-tuk kwamen we aan bij het kantoor (welverstaan een tafel met een stoel in de buitenlucht) om naar de floating village te gaan. Normaal 50 USD maar na afdingen 16USD, MR. Happy lag krom had nog nooit zoiets gezien, maar ik kom niet voor niets uit holland;).
MR. Happy had zijn scooter al los gemaakt van de tuk tuk om mij achterop te nemen, de band was vrij zacht, en met mijn gewicht flink gehobbeld over de stenen. En Rob bij het mannetje van het kantoor achterop. Normaal gesproken kun je er met de boot komen, gezien het regenseizoen pas begon zijn we op de scooter gegaan. Enorm mooi, in de 4 uur tijd dat we daar waren geen 1 toerist gezien. Aangekomen zagen we huizen gebouwd op 10 meter hoge palen. STralende kinderen, die buiten speelden met alle rommel. Snel de boot op gegaan om naar het vissersdorpje in het meer te gaan (tonle sap). Voor mijn gevoel een flinke wind, het dak (zie zeil) vloog er ook af en de kids van de boot hadden een schik. Een enorme mooie view over het water met de huizen op het water. Locals die je passeren met kleine bootjes met vis en zwaaien en lachen.
Onze afsluiting van de dag had een totaal andere wending dan dat we ooit hadden kunnen bedenken. Op de terugweg begon MR. Happy opeens te toeteren en toen begonnen er een stuk of 60 kinderen te springen gillen en te zwaaien. We reden door en Rob en ik begrepen het al niet, bleek dat hij engelse docent is in een weeshuis en daar ook slaapt. Wij meteen wil je omdraaien willen er best even naartoe. Daar aangekomen kwamen er 60 kinderen op ons afgerend met perfect engels; how are you? Whats your name? Where do you come from? Ik werd al snel aan de hand mee te worden genomen door de kids om een kleine rondleiding te krijgen. Daarnaast kwamen kinderen, jong en oud 4 tot 19 naar ons met tekeningen. Het schooltje bestaat uit wat planken en bamboe palen. De kinderen hebben niets desondanks hebben ze de dikste schik, nog wat spelletjes met de kids gedaan en voor we het wisten was het tijd om te gaan. Beloofden om de dag erop weer terug te komen. MR. Happy zei achteraf dat de kinderen niet stopten met het stellen van vragen over ons omdat ze zo enthousiast waren.
Thuis aangekomen voelde ik mij te ziek en hadden we de Angkor tour(een van de 7 wereldwonderen) afgezegd.
Om 7 uur wakker gemaakt door een uit bed springende Rob omdat hij een of ander raar geluid had gehoord, natuurlijk weer niets aan de hand haha. maar toch wakker. Opgestaan alles geregeld rondom vlucht naar Laos, bus naar Battambang. Om 15.00 belde mr. Happy of we klaar waren om op te worden gehaald. Snel naar de markt gegaan om 20 kg rijst te halen voor de kinderen, pennen, engelse leerboeken, speelgoed en 60 ballonnen en nog wat lokale versnaperingen.
Op naar het weeshuis passeerden we de tuk-tuk met de kids die net terug kwamen van school. Nog nooit zoveel kids in een tuk-tuk gezien, zeker wel 20 kinderen. Zwaaien en lachen dat ze deden. Daar aangekomen alles uitgedeeld en gespeeld met de kids, vervolgens werden Rob en ik naar het schooltje meegenomen waar de kinderen allemaal engelse kerstliedjes voor ons gingen zingen. Ook was er een spel-wedstrijd, ongelovelijk hoe goed die kinderen kunnen spellen. Jong oud, klein groot. Het maakt daar allemaal niets uit, al veel te snel was het tijd om te gaan. Na enorm veel knuffels te hebben ontvangen, renden de Kinderen ons achterna met een lach en een glans in hun ogen wat ik nooit meer vergeet.
De terugreis begon MR. Happy voorzichtig over een engels-cambodia woordenboek zodat hij de kinderen nog beter engels kon leren spreken. Dit ter voorbereiding dat ze een goede toekomst tegemoet gaan. Rob en ik dachten nu of nooit. Gestopt, na het boek te hebben gekocht nog een klein verhaaltje erin te hebben geschreven voor MR. Happy namen we afscheid van hem, terwijl hij daar nog ongeloofwaardig met tranen in zijn ogen stond. Tot nu toe was dat mijn hoogte punt in de trip, de kids, MR. Happy de ervaring WAUW!
De dag afgesloten met pasta pesto, eerder pasta met spinazie creme, en een massage. Rob veel te bang om te worden gestoken door muggen dus die was begonnen om zelf het mosquito net voor het raam met anti-mosquito spray in te enten, niet te vergeten de randen van het bed. Haha ik dacht dat ik erg was!!!
Die ochtend wakker gemaakt door geklop op de deur, half 5. Het eerste wat er door mij heen ging; waarom zo vroeg? Oh ja ANGKOR WAT! Zonsopgang, in de hoop dat het de moeite waard is hup te tuk-tuk in en op naar de angkor.
Daar aangekomen om 6 uur niets te zien van een zonsopkomst, gezien het regenseizoen en wij net pech hadden met de dag... De Angkor ingeweest, vervolgens de Angkor Tom. Enorm groot. Zo mooi!! Na 6 uur tempels te hebben bekeken hadden we het wel een beetje gehad, waarbij ik vaker voor de tempel ging zitten om het rustig in mij op te nemen en rob die-hard de tempel ging beklimmen. Zo deed hij 1 keer de antieke-klim ipv de touristische klim. Terwijl de antieke klim verboden terrein was, gezien de gesteldheid. haha.
Na 6 uur tempels te hebben bekeken, hadden we het wel een beetje gehad. Zoals iedereen daar zegt same, same but different. haha. Op naar het landmine museum. Dit is opgericht door Akira die tijdens de oorlog voor de Kmher Rouge heeft moeten strijden, vervolgens kon hij zich voegen bij het Cambodiaanse leger. EEn groot voordeel gezien hij wist welke landmijnen en bommen het andere leger gebruikte. Hedendaags is hij nog steeds bezig met het onschadelijk maken van bommen. Zo kostte het US 2.2 miljoen per dag aan bommen. Ongelovelijk, je wordt er trouwens ook elke dag mee geconfronteerd, gezien er op straat mannen/vrouwen rondlopen zonder armen/benen/verbrande gezichten noem het maar op. Eerder dachten we aan het idee van Slim Dog millionaire. Maar daar kregen we te horen dat de verongelukten van de mijnen zelfs werden geholpen om boeken te verkopen aan straat om nog enigzins het leven toegankelijk te maken voor de verongelukten. Apart, later zagen we een politieagent aankomen die een man zonder benen gewoon van de straat afkickte terwijl hij zijn mandje met boeken om zijn nek had hangen. Naar gevoel, maar goed het museum staat vol met mijnen en verhalen. Daarnaast heeft Akira ook allemaal wezen in huis genomen die eerder in aanraking zijn geweest met mijnen en hierdoor gehandicapt zijn.
Enorm indrukwekkend en heftig, zo zagen op een video van de ploeg dat een mijn was afgegaan door een varken en dat andere locals de resten op hadden gegeten. Ongeloofwaardig.
Vervolgens op de terugweg langs de butterflymuseum gereden, toen we zagen dat het 4usd was dachten we nee laat maar. Maar we mochten opeens gratis naar binnen, een hele rondleiding gehad. Interessant, kan alleen niet begrijpen hoe mensen zo begaand kunnen zijn met ze. Hoe ze zo secuur omgaan om vlinders te kweken en ze te houden in een tuin afgesloten door netten terwijl ze na 9 dagen dood gaan. Het feit is wel dat het leuk was, om er eens door heen te lopen.
En, wellicht wel de topper van de dag te noemen, in de avond de kroeg in geslopen om NE-Brasil te kijken! Wat een avond, Siem Reap stond vol NEderlanders. Zelfs hier waren de Bavaria jurkjes te vinden. Ik begon zelf vrij pessimestisch, maar dat vond Rob niet kunnen het is je land en daar moet je achter staan. HAha ik zag de kans vrij gering, gezien we het over BRASIL hadden maar GEWONNEN! Wat een goals 3-1. JIPPIE.
De dag erop zijn we naar Battambang vertrokken. De verhalen hierover houden jullie nog even tegoed. Gezien de lengte en de tijd. Ga nu naar een waterval.
Ik ga proberen iets vaker een bericht te posten. Houdt jullie op de hoogte!!
Liefs Leonie,
ps. Bedankt voor de leuke berichten, keep-on-posting zou ik zeggen. Geniet er van om jullie reacties te lezen en hoe het ermee staat met de hittegolf in NE! MAken jullie in ieder geval ook een stuk mee van Asie qua warmte;)