Onvergetelijke ervaring;Sumbawa,FloresKomodo-tour

Hee allemaal!!!!!!!!!!!!!

Daar ben ik weer, terug van de onbewoonde, vooral onbereikbare, bus en boottocht.
Jullie zullen vast hebben gedacht, die ligt nog steeds te relaxen op de witte stranden, helaas het is onmogelijk om hier stil te blijven zitten, te veel te beleven, teveel te zien, teveel onvergetelijke momenten die je niet wilt missen!
Ik heb enorm veel te vertellen, dus ik zou zeggen; pak je kussen erbij (ter voorkoming van een harde reet), een biertje en voor sommigen onder ons misschien een sigaret (ja uncle Buck ik weet wel hoe jij erbij zit;)) of een dike sigaar! So take your time.

De 2 dagen na mijn vorige berichtje hebben Lijn en ik vooral voor tijd doorgebracht in internetcafes en reisbureaus, om alles nu even op een rijtje te zetten en alles goed te plannen. Backpack is heel relaxt, alleen worden we nu vaker geconfronteerd met het probleem dat veel hostels bezet zijn en dat tickets niet meer beschikbaar zijn.
Daarnaast is het ook wel fijn om enige zekerheid te hebben dat we een ticket hebben naar Jakarta, voordat we daar niet meer naartoe kunnen en dus ook niet meer naar Nederland. Ik moet heel eerlijk bekennen dat ik dat op dit moment nog niet eens zo heel erg zou vinden:P.
Oh ja die avond wilden we eigenlijk de reis boeken naar Flores en toen we wegreden, Lijn reed de andere kant op dan ik, nogal hilarisch beiden wachten en passeerden elkaar later weer. Kwam Bob Marley era an (hij heet Bob nog wat maar ik vond de naam wel tof) of we mee gingen naar een zonsondergang. Nou waarom niet? Kwartiertje gereden op de scooter, werkelijk er is hier maar 1 hoofdweg, dus prima te doen. En toen kwamen we uit op een waanzinnig uitkijkpunt, we zagen de zon achter Bali in de zee wegzakken wat een plaatje was dat.
Ik moet zeggen Lombok is totaal anders dan verwacht, we dachten dat er niet zoveel zou zijn maar we vermaken ons meer dan verwacht. Het is in Sengiggi totaal niet toeristisch, waardoor we des te meer genieten.

3 dagen na het vorige bericht waren we rond een uur of 2 bij ons hostel opgepikt voor een lange reis, 27 uur, richting Flores, waar we weer terug zouden gaan met de achteraf onvergetelijke Komodo tour. Ja we hadden de keuze gemaakt om onze reis nog iets uit te breiden naar Simbawe en Flores (ligt bijna voor de kust van Australie).
In nederland zou je tegen zo’n reis aankijken, maar we hebben het inmiddels geaccepteerd en vinden het niet meer dan normaal om zoveel te reizen.

We werden opgepikt op een regenachtige dag, er is in Sumatra een maansverduistering geweest waardoor het klimaat van slag is. Zo hebben we 2 dagen regen gehad hier, werkelijk waar de straten waren niet meer te zien.
Het voelde prettig om Lombok achter ons te laten in de hoop dat we het betere weer tegemoet gingen.
Na 1.5 uur werden we afgezet op het busstation waar de wannabe ‘ik ga naar Malgrat bus’ ons verder zou vervoeren. Na weer tijd te hebben gewacht, alles schiet hier niet zo op. Kregen we een plaats. Achterin voor de wc tussen een busje vol hoofddoeken en stinkende mannen. Geweldig begin. In de loop van de rit waren her en der stoppunten, waarbij er van alles naar binnen werd gepleurd. Van zakken rijst, tot zakken tabak (Lijn dacht wat doen die hooizakken hier; hilarisch), tot eieren, tot rieten manden. Kortom het gangpad was versperd en de wc was niet meer bereikbaar, misschien maar beter ook voor de stank. Ok leuk, daar gingen we dan op weg naar de ferry.
Daar aangekomen weer moeten wachten, even een babbeltje gemaakt met de locals en kennis gemaakt met Jo en de kids. Lijn moest van stoel verwisselen aangezien haar stoel door alle troep en raamprobleem niet zover naar achteren kon.

Op de ferry van Lombok naar Sumbawa voorop het dek in de open lucht gezeten, geweldig lekker gelegen en naar de sterrenhemel kijkend verder gevaren. Onder het genot van een hypere Lewis en een schattige Thomas (kids van Jo).
Ik was bang voor misselijkheid maar dat viel gelukkig mee. Nog steeds geen stop gehad om te eten, hier begint trouwens het leven op biscuits.
Daarna weer uren verder gehobbeld door Sumbawa, snelle stop om wat te eten, men slurpt hier alles in 1 hap naar binnen. Daar dineren wij Hollanders ivh uren naar.
Toen begon het Lijn kwam terug de bus in, ik zag al wat naars liggen maar kon het niet echt plaatsen. Lijn schrok zich kapot en zei meteen GADVER er heeft hier iemand overgegeven!! Ik kijken en ja hoor, jak. Kon ook niet met het stelletje ranzige zooitje (sorry ik heb werkelijk waar een zwak voor de locals maar dit was een apart busje vol Indo’s, nee geen polen;)). De assistent van de chauffeur kwam met een chago gezicht naar ons toe om het een beetje op te ruimen, uiteindelijk zand overheen gegooid.
Bleek uiteindelijk dat een kind er had overgegeven, en de ouders zaten gewoon met een quashi hoofd achterin voor zich uit te kijken en hebben het laten liggen!
Uiteindelijk weer van stoelen gewisseld, met een andere Indo die er geen moeite mee had om in de kots te zitten.

Hele nacht doorgereden om ‘s ochtends aan te komen in Sape, een of andere afgelegen havenstad, waar de ferry ineens in plaats van om 8 uur ‘s ochtends om 7 uur ‘s avonds ging, dus de hele dag daar in een muf havenkamertje (wel met matras) gewacht op de ferry. De bewuste ferry (die inderdaad om 7 uur vertrok) gelukkig goed overleefd, prachtige sterrenhemel kunnen aanschouwen, en uiteindelijk kwamen we ‘s nachts om 3 uur in Lubaun Bajo aan, na 36 uur reizen. We voelden ons als Jozef en Maria, want geen enkel hotel had nog een kamer beschikbaar, behalve 1 hotel, voor het luttele bedrag van 150 euro per nacht. Toch maar het alternatief; op de bank in een lobby geslapen (ja pap en mam jullie kunnen trots op mij zijn! Jullie zien dadelijk een andere Leonie terug), om vervolgens om 7 uur ‘s ochtends in een vrijgekomen kamer te kunnen inchecken. Pff
Het leed was snel vergeten de volgende dag waar we trouwens ons 3e scooterongeluk hebben mogen aanschouwen; we trakteerden onszelf op een dagje bijkomen in een of ander luxe zwembad (daar zijn we tegenwoordig goed in zwembaden crashen) bij een hotel en heerlijk geluncht. Labuan Bajo was zelf verder niet zoveel aan, dus ‘s avonds maar lekker gaan slapen. Oeh ja we hadden nog de was laten doen, uiteindelijk stonk het naar rook aangezien ze voor de waslijn waren gaan koken. Ik mijn ergste diepte punt tot nu toe gehad, trok het niet meer, aangezien de was enorm stonk en ik du seen week lang met stink kleding rond zou moeten lopen. Achteraf meegevallen en kregen we 30.000 terug (2.80 ongeveer) en hebben we totaal 2.80 betaald voor alle was, is voor hier veel!

De volgende dag begon dan eindelijk de boottocht waarvoor we de ‘ barre tocht’ doorstaan hadden. Het bootje dat de komende 4 dagen ons thuis zou worden zag er redelijk prima, maar basic uit; zo’n 25 bij 3 meter, een klein voordek, benedendek waar ook de stuurhut was, daarachter een wc van 50 x 50 cm x 1,50 cm (leuk he ) en boven een soort van tweede verdieping (plafondhoogte eveneens 50 cm) waar we met onze (12) medepassagiers sliepen. (op een soort van tuinkussentjes wel te verstaan). De groep was niet heel boeiend, maar de crew daarentegen des te leuker, 8 Indonesische schoffies van tussen de 17 en 30, die ons vooral aan aapjes deden denken. Achteraf gezien, een enorm leuke tijd met ze gehad.

De eerste stop was al vrij snel op het eiland Rinca (vooral vrij snel omdat we van de zeeziekpillen zo slaperig waren dat we niet eens het uitvaren van de haven meer hebben meegemaakt, gezellig zijn we he, de crew moet wel hebben gedacht). Hier begonnen we aan een vrij zware hiking tour over het eiland waarbij we direct al de komodoveranen hebben gespot! Echt vette beesten, soort van 3 a 4 meter lange oerhagedissen. Verder nog waterbuffalo’s, apen, wilde kippen en veel mooie uitzichten over de zee en overige eilanden gezien. Het deed me denken aan Zuid-Afrika.

Na de tour weer terug de boot op, om later in de middag nog te snorkelen. Wederom mooie plaatjes met de onderwatercamera! ‘s Avonds werd ergens in een windstille baai het anker uitgegooid, waarna iedereen om (8!) uur ging slapen. Zelf hebben we er nog 10 uur van weten te maken, met een biertje en wat aapjes op het voordek een beetje sterren gekeken en vooral goede gesprekken gehad. Goed geslapen ook, totaal niet koud en nog geen spoor van zeeziekte.
Oeh ja ik heb mijn eten nog gedeeld met een ‘aan boot’ verkoper die houten komodo’s aan ons wilde verkopen midden op zee. Hij was heel blij en trots op zijn boot (toen ik hem het eten gaf floepte eruit ‘Woo you have a beautiful boat’! Wat veel gelach opwekte bij de andere bootbewoonders, achteraf een beetje een foute opmerking:P hihi. De boot was een kanoe met daarnaast 2 houten planken ongeveer die de boot in evenwicht houdt.

De tweede dag zijn we als eerst naar het Komodo-eiland gevaren. Daar weer een tour gedaan, die niet zo boeiend was; alleen herten in het wild gezien, maar dat kan natuurlijk ook op de Veluwe. Wel onder de huizen van de rangers uiteindelijk een gigantische Komodo gezien, die bezig was met z’n maaltijd; een lekker geitje, waarbij de inhoud eruit hing. Troffen wij het even dat hij net bezig was met de kop van de geit eraf te rukken. Ranzige details kunnen op verzoek worden opgevraagd.
Na Komodoeiland zijn we naar het Red Beach gevaren.
In het fijne witte zand zitten stippeltjes rood, vandaar de naam. Daarna nog doorgegaan naar ander snorkelplek, waar Lijn en ik de kano a.k.a. reddingsboot hebben uitgeprobeerd, terwijl de rest van de boottouristen ging snorkelen. Of misschien wel beter gezegd, in de kano zijn gaan zitten en ons door een van de aapjes hebben laten voortpeddelen. Slechts 3 x omgeslagen en hilariteit alom. Ady (het zielige aapje dat ons voortpeddelde) kreeg het niet meer, vast niet zo vaak nederlanders in een kano gehad;).

Daarna nog even aan het dek in de zon gechillt en toen begon de grote uitdaging; 19 uur lang de nacht door zeilen, langs Sumbawa. Al snel merkte je dat je op open zee kwam, aangezien de golven niet kinderachtig waren. Ik voelde me niet heel lekker, Lijn bleek gelukkig over zeebenen te beschikken en voelde zich prima.
Lijn, wat een schat is het ook!, de ‘ matrassen’ van boven naar beneden gehaald om in de stuurhut te slapen tussen de andere bemanning(dit privilege krijgen wij met onze charmes natuurlijk makkelijk voor elkaar ), waar je de minste last van de deining hebt.

Je moet het voor je zien dat het een houten plank is boven de motor achter het roer van de kapitein waar net 8 personen slapen, super life 2 bemanningsleden hadden dus hun slaapplaats afgestaan voor ons was het er totaal niet mee eens maar ik kon niet veel anders, ben ik ze nog steeds zeer dankbaar voor!!! Alles des te beter dan bovenin te dobberen en nog zieker te zijn.
Ik werd geholpen om daar te komen door 2 mannen van de crew, waarna 1 mij nog toe ging dekken. Ik kan me daarna niet veel meer van herinneren, vanwege de hoeveelheid zeeziekpillen die ik toen had genomen(4 in 6 uur terwijl je er maar 3 p dag nodig hebt:o oeps, maar het was echt nodig). Ik ben in de nacht nog 1 keer wakker geworden voor een snelle wc-stop, best apart wakker worden leek een beetje op een spookhuis, de kapitein was buiten een sigaretje roken en niemand zat achter het roer wat alle kanten op draaide, de boot schommelde en je zag van alles wat je niet kon plaatsen op en neer deinen.

Wederom wel heerlijk geslapen en laat wakker, Lijn was al eerder wakker door de geur van het dagelijkse ontbijt; pannekoeken die een van de aapjes naast Lijn aan het bakken was. Ontbijt op bed zou ik zeggen. Fijn. Al bijna gelijk werd het anker uitgegooid voor onze volgende stop; een zout water meer. Echt heel vet; voorheen was dit een vulkaankrater, maar door een tsunami van 30 jaar geleden zit er nu zout water in de krater. Om dit meer heen zie je alleen maar bos op de krater, echt heel erg mooi.

Daar gezwommen, om vervolgens weer door te varen naar het Moyo-eiland, om daar naar de waterval te gaan. Bovenop deze waterval zit een bron, en om hierin te kunnen zwemmen, zijn we zo’n 15 meter over stenen stijl tegen de waterval opgeklommen, eng met mij net genezende voet, maar wel heeeel vet. Bovenin waren wij wel weer de trutjes, want we hadden onze shampoo en scheermesjes meegenomen, voor een mini-persoonlijke verzorging update. Ja we beginnen ons echte backpackers te voelen, haha hoe moet dat er hebben uitgezien. Ady, onze begeleider en grote steun met de tocht omhoog moet wel hebben gedacht…

‘s Avonds op de boot werden we wederom geplaagd door hoge golven, die we eerst bezworen met het onszelf afleiden door heel hard Nederlandse hitjes te zingen, en toen we geen inspiratie meer hadden en de golven erg hoog werden, toen maar stil in een hoekje naar de horizon te kijken. Een zwart kantje aan de avond, Ady kwam ‘s avonds laat, toen de meeste passagiers al sliepen naar Lijn toe en vertelde haar dat hij net had gehoord dat zijn broer bij een motorongeluk om het leven was gekomen. Later nog een tijd met hem gepraat, was erg ingrijpend. We hadden die middag al wel meegekregen dat zijn broer in het ziekenhuis lag, maar toch raakt het je als je iemand verdriet ziet hebben die je de dagen ervoor close hebt meegemaakt en fulltime happy is naar ons.

De volgende dag was de tocht alweer over en gingen we rond 11 uur van boord. Even landziek geweest; ineens denk je dat je ook op het land nog op een boot zit, en de drukte van de steden komt ineens op je af. Gelukkig hadden we ons hotel in Senggigi al geboekt en direct zijn we lekker gaan eten in een restaurantje (na dagen van alleen pannenkoeken en een beetje rijst met vis, nee ik eet nog steeds geen vis, en banaan). Onze magen moesten hier nog wel aan wennen, weer normal eten. Daarnaast ben ik al redelijk wat kilo’s kwijt, maar dat zal ik er in NE vast wel weer bij snoepen (is hier geen snoep te verkrijgen). Ik heb moeite met eten en krijg niet veel meer weg, zit al snel vol.
Daarnaast hadden we in die 4 dagen echte zee-benen gekregen, voor ons gevoel waren we nog steeds aan het dobberen. Ik had last van wat heimwee naar de boot(hoe valt dit te verwachten na mijn zeeziek zijn) en de crew, aangezien ik enorm veel schik heb gehad met de crew, waardoor de reis mede onvergetelijk is geworden.

Gisteravond nog een topavond gehad aan het strand met een kampvuur en allemaal mensen die Indonesische liedjes gingen zingen met een gitaar erbij, onder de (vallende) sterren, hier is Lijn vooral heel goed in ik mis ze telkens:P. Met trouwens een werkelijk prachtige ondergaande maan, die de zee in zakte. Nog nooit zoiets moois gezien. De maan staat hier in de middag al aan de hemel en gaat rond een uur of 3 onder.

7 augustus vliegen we dan vanaf Lombok via Jakarta helemaal naar Noord-Sumatra; Medan (ticket kostte voor Indonesische begrippen een vermogen, grr). Medan is dan onze thuisbasis om een tour te maken naar Danou Toba (vulkanisch meer) en naar de Orang Oetang jungle, waar we hopelijk genoeg tijd hebben voor 2 daagse jungle tour (wat we ook in twijfel trekken, vanwege onze te lange tour op Rinca:P we waren uitgeput en kwamen tot de conclusie dat we toch niet de perfecte backpackers en die-hards zijn). De 15e augustus vliegen we dan terug naar Jakarta, hebben we daar nog 2 daagjes om even voor te bereiden op de lange vliegreis en afscheid te nemen van dit geweldige land, daarna komt toch het moment dat we weer in Nederland landen!

Op dit moment wil ik daar nog niet aan denken, morgen met de ferry naar Gili Meno (Gili Trawagan is ons toch iets te druk en vooral te touristisch, daarnaast moet je eerst 3 dagen op het strand slapen voordat je een kans maakt op onderdak=> gekkenhuis) waar we zullen blijven tot 6 augustus. Dan komen we weer terug op ons vertrouwde stekkie Sengiggi in ons hostel Pondok Shinta, waarvan we weten dat het personeel ons weer met een vrolijk gezicht opwacht. Gisteren vroeg ook iedereen hoe we het hadden gehad we stapten het busje nog niet uit en een oude bekende local was op zijn motor gesprongen om naar ons hostel te rijden om ons te begroeten (hij had mij gezien in het busje toen we opweg naar hostel waren).
Erg grappig de mensen van de boot moeten wel hebben gedacht, wat een stelletje gekke meiden op de boot al vrienden met de crew en in dit plaatsje staan ze hun al weer op te wachten :P.
Maar goed zoals iedereen van jullie NATUURLIJK!! weet ga ik mijn 21e levensjaar in op 5 augustus. We hebben besloten 4 augustus met de ferry naar Gili Trawagan te gaan om te feesten, 1 groot party-eiland. Zodat we op 5 augustus na het partyen de eerste ferry terug nemen naar Gili Meno die gaat waarschijnlijk rond 8 uur in de morgen. Ik denk dat we dan net de kroeg uit komen rollen, zo niet dan vermaken we ons prima slapend op het strand. Op mijn verjaardag gaan we in een belachelijk luxe resort zitten om van de wilde nacht bij te komen en te genieten van de luxe die ik dan wel verdien (vind ik zo:) :P). Ik zit erover na te denken om met dolfijnen te gaan zwemmen, dat schijnt hier heel vet te zijn. Maar we houden alle opties open, uit ervaring van de afgelopen weken weet ik dat we daardoor de leukste ervaringen opdoen.

Zoals je waarschijnlijk leest, we genieten nog steeds. Nu moet ik er snel vandoor over een kwartier staat onze grote vriend Ben met zijn gitaar al te wachten, waarmee we op het strand gaan chillen met een kampvuurtje en Rijstwijn (plaatselijke lekkere alcoholische bennuting), waar we gisteren ook van hebben genoten. Het kan hier allemaal!

Tot over een weekje waarschijnlijk, ik hoorde dat er op de Gili’s geen pinautomaten zijn, ik verwacht daar dan ook geen internet. Ik heb trouwens een Indo nummer mocht je al weken staan te springen om mij te bereiken; +81381875992. Houdt er wel rekening mee dat het hier 6 uur later is:)

Liefs Lijn en Leonie,
vanuit zo bijna gezegd ons 2e huisje ‘Senggigi’.