It has begun! Jakarta, Borobudur, Yogya

Lieve iedereen,

Eindelijk na lang aftellen dan mijn eerste berichtje vanuit Indonesie en dat wel vanuit een brak internetcafe waar ik moet stampen op de spatie en de muis ergens op een verhoging naast een reusachtig beeldscherm ligt. Terwijl ik naar links kijk en fiets tuc-tucs voor bij zie komen en eetkarretjes. Ja echt, Nederland lijkt mijlenver weg.

Woensdag was het dan zover, het is tijd. Mijn wekker ging en ik werd uit mijn pre-indische dromen verstoord door mijn vader die riep ‘LEONIETJUHHH WAKKER WORDENNN!!!’ en even later mijn moeder die mij nog een dike knuffel in bed kwam geven. Hup snel het bed uit en paardrijspullen aan en richting (vanaf September) mijn paardje, samen met marlies, naar Jef. Heerlijk paardgereden en toen racend naar huis om te douchen. Ik kwam om half 12 thuis en 10 minuten later stond Lijn er met haar vader om me op te komen halen.
Met de handdoek nog in mijn haar deed ik de deur open, even taart gegeten en wat gedronken en toen wopp in de auto. Na even rijden, was het tijd voor een plaspauze (en jawel zoals de meeste mij kennen heb ik een vast abbonement voor de wc, maar nee dit keer was het voor Lijn).
Toen ze eenmaal buiten kwam met grote ogen zei ze ‘shit helemaal vergeten de vlucht gaat nu een half uur eerder en we moeten over een half uur de koffers hebben ingeleverd anders moeten we die meenemen als handbagage’ . Ok daar begint het dus, Leo&Lijn zoals gewoonlijk te laat haast, stress, chaos. Ik zag meteen het problem niet zo in, ik dacht ach mijn backpack is toch maar 11 kilo, half rekening houdende met het gewicht aan kleding en andere onzin wat ik in Indo zou gaan kopen.
Daarnaast zou het misschien ook wel wat hebben, om als echte nederlander in Dubai aan te komen, waar onze tussenstop was, met zoveel mogelijk kleding aan om mijn backpack te verlichten. Ik denk dat het best een prima plaatje zou kunnen zijn.

Lijn druk in berekening op de minuut of we het zouden redden, dat zou kantje boord zijn. Ik ondertussen de achterbank naar beneden geklapt om de anti-drugszak over mijn backpack te trekken. Ik noem hem maar zo, aangezien mijn moeder mij zeer goed heft ingelicht en ik naast de backpack ook een beschermingshoes heb gekregen van mijn ouders voor, alvast (herinnering 5 augustus) mijn verjaardag. Dus kom maar op met die Hollandse vlaaien, ik heb inmiddels wel zin in een broodje kroket van ED!

Maar goed…
Meteen al seen speer doorgereden naar Dusseldorf en we waren gelukkig op tijd (rennend door het vliegveld gelopen). Daarna opzoek gegaan naar de MC&Lijn’s pa op zoek naar een pakeerplaats, natuurlijk onmogelijk. Alles moest toch tegen zitten. Dus ik maar met het dienblad door het vliegveld gelopen met Lijn opzoek naar haar vader, volgens mij zag dat er ook charmant uit.
Toen we een drankje hadden gedaan, kwamen we erachter dat we 10 minuten later moesten boarden, wij weer haasten rennen vliegen. Bij de duane gevraagd om voorin de rij te mogen staan omdat we eigenlijk al aan board moesten. En na heel paniekerig te hebben gekeken was dit prima. Uiteindelijk rennend door het vliegveld te hebben gerend, ja ik weet het ALWEER, kwamen we aan. Na uiteindelijk een uur vertraging te hebben gehad vertrok het vliegtuig.

De vlucht verliep prima. Aangekomen in Dubai keken we onze ogen uit. Zoveel goud, zoveel moois abnormal en eigenlijk ook zoveel arabieren met gewaden… Ach allemaal hartstikke leuk voor de wenning van de cultuurverandering.
Oh ik voelde me helemaal thuis, er was zelfs een Irish village nagebouwd met allemaal Irish pubs. Ook hier weer rennen, de afstand bleek iets langer te zijn dan verwacht. Maar ook hier weer iets vertraging. Maar goed we hebben alle tijd, tenslotte 7 weken.

Oh om nog even terug te komen op de pinguins, ze hebben aparte gewoontes. Zo kreeg ik de schrik van mijn leven toen ik naar de wc wilde gaan en de deur open klapte in het vliegtuig. Zit daar opeens een Arabierse vrouw, mij geschrokken (met welgetegeld 2 tanden) aan te kijken in een moeilijke positie, waarschijnlijk om haar gewaad omhoog te houden. Ik schrik me kapot, en de stewardess vertelde me meteen dat zij nooit de wc-deur opslot doen, maar zij zijn gewend dat altijd eerst iemand klopt.
Dus even een tip, zie je een arabier richting de wc lopen en je weet niet of die vrij is, neem een koeienbel mee en rammel eerst flink. Aangezien je dit liever niet wilt meemaken.

Ach dus, bij aankomst, hadden we alvorens besloten om in een super luxe hotel te gaan zitten in Jakarta zodat we 4 dagen bij konden komen. Ja de studenten van tegenwoordig willen ook een beetje luxe;)!
Na wat calculating met de valuta, je voelt je opens triljonair, zeiden we de taxichauffeur gedach. En gingen we naar onze kamer, geweldig!!
Meteen wat boodschappen gehaald, het voelt raar om over straat te lopen met eetkarretjes om je heen. Waarbij de hele dag door indonesische mannen op straat zitten en chillen en je aanspreken. Altijd lachen en vriendelijkheid. Ik voel me weer helemaal thuis.

De jetlag valt aan en we kruipen al snel het bed in. Om half 4 wakker geworden, Lijn blijkbaar ook en daar liggen we dan een uur klaarwakker in ons bed voordat we verder kunnen slapen. Gelukkig hadden we vanaf het begin af aan ervoor gekozen om de airco uit te zetten, zodat we snel genoeg aan de temperatuur zouden wennen. Wat ook heel erg heeft geholpen en de luchtvochtigheid. Het is hier de hele dag door rond de 35 graden en in de avond koelt het af naar 28 graden.

De dag erop zou de wekker om 11 uur moeten zijn gegaan, echter werd ik wakker om half 2. Lijn maar meteen het bed uitgeramd en meteen met onze donder naar het zwembad vertrokken.
Bij het zwembad hadden we nog met een hollandse indonesier kennis gemaakt, hij vertelde ons de hot-spots en waar we precies moesten zijn. Erg handig, vooral omdat we maar even hadden.

Daarna besloten we dat het tijdwas voor een massage. In de lonely planet is alles te vinden dus ook een prima massage.
We vroegen ons af hoe het mogelijk was dat het verkeer in indonesische nog op deze manier verloopt. De auto’s maken wammm uit het niets een stop en scooters duiken van overal en nergens op. Na een goed gesprek over het aantal ongelukken stapten we uit.
En BAMMMMMMMM we keken om en zagen een man een een vrouw door de lucht heen vliegen, een andere taxi had de scooter en bestuurders aangereden. Ik in shock nog nooit zoiets meegemaakt en Lijn trok me al mee daarnaartoe om ze te helpen. De vrouw in tranen en praatte en mompelde, helaas niets van te verstaan. Gelukkig was er al snel hulp.

Goed relax denk je dan tijd voor de massage. Daar aangekomen en erachter te zijn gekomen dat je omgerekend 7 euro betaald, dit is serieus een van de duurdere hier, voor een uur massage kon het feestje beginnen.
Even lekker alle stress, van het vliegtuig natuurlijk, uit je lichaam weg te masseren. Lijn die achteraf geshockeerd was die dacht dat ze een voetenmassage erbij kreeg kwam erachterdat die massage door de voeten werd gegeven. Ze keek op en zag opeens die indonesische chick bovenop haar lopen. Maar goed dat wij nederlanders lekker gevuld zijn, dan valt ze er niet zo snel vanaf, genoeg oppervlak.

Na de massage zijn we a-sociaal het zwembad van dat hotel ingedoken, de 3 mannen achter de balie bij het verlaten zwembad vonden het volgens mij wel grappig dat gespater en gelach van ons. Je zag af en toe stiekem 3 kopies boven de balie komen en daarna weer giechelend wegduiken, achteraf vroegen we ons af of ze misschien nog nooit zo’n grote ass hadden gezien dat ze er verlegen van werden.

De terugweg raakten we aan de praat met Ghandi. Hij begon nederlands te praten en we dachten gezellig. Een uur later, terwijl hij inmiddels wat bankjes erbij had gepakt aan de kant van de straat, kwam hij met wat tips voor het uitgaan. Na een uur kwamen Lijn en ik er ook achter dat hij verliefd was op mijn ‘ketak’ (oksel), we snapten er werkelijk waar niets van maar goed. Later bleek dat vrouwen hier hun oksels niet scheren, als ze dat al dan wel doen dan hebben ze zwarte oksels van de deo.

Nou top 2e avond in Jakarta, een beetje uitgerust woppp de club in.
Wij gingen ons optutten en hij zou ons later op de taxi zetten prima. Al opweg naar de club ‘Red Square’ begonnen we ons af te vragen of we niet te bloot waren gekleed (we zitten uiteraard in indonesie). Later voelden we ons nog stommer, aangezien we zeiden we gaan naar de ‘rode hoek‘, waar zijn we aanbegonnen. Dadelijk is dat een of andere tent voor prostituees. Ja ook hier zie je bejaarde mannen met te jongen indonesische meiden richting een hotel lopen.

Maar goed eenmaal aangekomen dachten we even dat het zo was, toen we zagen hoe de meiden en mannen er gekleed waren. De vrouwen weinig gekleed en rijker dan rijk en ik heb nog nooit zoveel gays gezien in een club. Ze waren gewoon te gestyled voor indonesiers.
Na een welkomstdrankje en een condoom in de hand geduwd gekregen(ik dacht oeh er zit kauwgom in, Lijn is hier iets handiger in en vertelde me het toen ik al aan het friemelen was om het ding open te krijgen, die was door de portier ingelicht) kwamen we binnen, een super vet luxe chique exclusieve tent. En ja geweldig het is de eerste vodka-bar in Jakarta. Niet normal mooi. Een en al pracht en praal zijn.

Even later raakten we aan de praat met wat meiden en even later stonden we aan de cocktails en waren we aan het dansen. Een van de chicks bood meteen aan dat we in haar appartement konden blijven. Super veel schik gehad en de meiden stelden ons ook voor aan hun vrienden. Die waren ook super aardig en leuk, echt een topnacht gehad. Wellicht niet zo goed voor de jetlag, maar ach wat dat komt morgen wel dachten we zo.

De dag erop wilden we weer vroeg op staan om er weer cultureel op uitte gaan. Lijns wekker gaat en kan haar kater niet aan, teveel gin-tonic, we besluiten nog 2 uur te gaan slapen.

Op naar Batavia stad, eenmaal opgestaan en snel te hebben ontbeten gingen we op naar café Batavia.
Hier was live-muziek a la frank Sinatra. Waar Lijn en ik nog het podium op zijn getrokken om met de zanger ‘tulpen uit amsterdam’ in het restaurant/café in de middag uit volle, valse borst te zingen.

Eenmaal weer buiten aangekomen wilden onwijs veel kinderen met ons op de foto, geen idée waarom. Ik moet hier trouwens nog steeds aan wennen, inmiddels 70 foto’s verder. Wilden we het museum in, helaas geloten. Dit werd medegedeeld door mister
Daniel, bleek achteraf.
Daarna met een hem een privewandeling van 3 uur gemaakt. De beste man wist ontzettend veel te vertellen, over de oude gevangenis en hoe de Nederlanders de Indonesiers heeft behandeld (net als in Curacao; schaam), over het oude Koningin Emma ziekenhuis, het pakhuis en ook de oude ophaalbrug a la Nederlandse stijl overgelopen. Daarna werden we de sloppenwijken ingenomen en dat is echt onvoorstelbaar. Mensen wonen echt onder golfplaten langs het spoor aan een stinkende rivier. Als je binnen de sloppenwijk dan ook nog de sloeber bent, heb je een huis dat ‘s nachts overstroomt, dus kun je overdag alleen in een klam vochtig huis slapen en moet je snachts op straat zitten. Onbeschrijfelijk. Vervolgens zijn we nog naar de haven gegaan, waar 200 jaar oude zeilschepen nog steeds worden gebruikt voor visserij (mensen verdienen hier zo’n 20 euro per dag, als ze geluk hebben). Tot slot zijn we China Town ingegaan, en dat is echt uit het sprookje van 1001 nacht; overal kooplui en vers geurend fruit, maar ook hele smerige kraampjes en zelfs een of ander mini aapje op een scooter. Midden in de wijk staat een Buddha tempel, ook erg interessant om dit te zien.
We mochten van geluk spreken, aangezien hij dit maar 3 keer per jaar doet. In zijn vrije tijd is hij bezig met arme kinderen les te geven uit krottenwijken, bezig met de restauraties te regelen, onderdak voor daklozen te regelen enzovoorts. Erg grappig om met hem rond te lopen en zoveel te zien. Zo kwamen we door een weg onder de brug door bij een achterliggende krottenwijk dat aan het treinspoor lag. Al de kinderen die daar woonden geeft hij ook les. Zo vertelde hij ons dat er gemiddeld per maand 2 kinderen dood worden gereden door de trein, vanwege de slechte beveiliging. De huizen zitten namelijk meteen aan het spoor. Nu wonen daar nog 150 mensen, hij heeft inmiddels voor 158 mensen al een veilig onderdak verzorgd.
Een man uit duizenden met prachtige verhalen, vollop van genoten. Ook weer bij puur geluk.
4 uur later uitgeput van de onverwachte prive tour, gingen we opweg naar huis.

Op het moment dat we eenmaal wat hadden gegeten dachten we oh nog even checken hoelaat morgen de treinen gaan naar yogjakarta. Bleek dat je daar een week van te voren voor moet zijn met boeken, vanwege de vakantie.
Dus Lijn en ik in de stress, shitttt zitten we nog een week vast. Wij buiten opzoek naar een travel agency, prijzen voor vliegtickets bekeken en vergeleken. En besloten toch maar niet met de trein te gaan maar 9 uur onderweg en 9e duurder (totaal 25) met het vliegtuig te vertrekken. Zo he teen, zo het ander. Typerend een vliegticket geboekt voor nog geen 12 uur later. Top! Het backback gevoel begint te komen.

Zo geboekt, zo gedaan; volgende dag zaten we op het vliegveld. Terwijl ik lekker lag te tukken op de ‘ comfortabele’ bankjes bij de gate raakte Lijn aan de praat met een oude Indonesische opa, die verbazingwekkend goed Engels sprak. Hij vertelde Lijn van alles over zijn leven, over zijn kinderen; dochters gestudeerd en wonend in Zwitserland, Nieuw Zeeland; en een zoon in een van de populairste rockband van Indonesie. Gelijk werden we uitgenodigd om zijn dorp (in de buurt van Yogya) te bekijken. Met de gedachte carpe diem reden we met ons knuffelopa mee in de taxi; waarbij we bij zijn huis kwamen; een gigantisch paleis met een 2 bij 2 tv (waarop we inderdaad het concert van z’ n zoon konden kijken), marmeren vloeren (weer) een vleugel etc. Daarna bood hij ons aan naar de Borobodur te brengen (waar we ook nog heen wilden). Dat aanbod namen wij maar al te graag aan; we liepen naar de garage waar 2 iets te dure auto’s stonden (audi’s A nog wats). Op weg naar Borobodur Village wilde de beste man ons ook nog Indonesisch eten laten proeven en stopten we bij een of ander prachtig restaurant. Mijn eerste indische diner in Java!
Na het diner (waarbij we absoluut niet mochten betalen!) werden we netjes afgezet bij een goedkoop hotelletje (6 euro voor een kamer). We snappen nog steeds niet wat onze opa bezielde, zo ontzettend gastvrij.

In het hotel bij Borobodur waren we een locale attractie (zoals overigens ook al in Jakarta); alle mensen willen heel graag met ons op de foto en giechelen om het hardst als ze tussen Lijn en mij in komen zitten. Al vroeg gingen we slapen, althans dat was de bedoeling, maar ik had een paniekaanval vanwege de kleine hagedisjes bij ons op de kamer. Ja Danielle jij weet wel welke ik bedoel. Ik ben vrij trots, aangezien ik met 2 van die dingen op het plafond in een vrij kleine kamer met ze in slaap ben gevallen.

Vanochtend om half 5 opgestaan en met achterop de motor (enige vorm van taxi’s daar) naar de Borobudur gereden. Als een van de eerste konden we het tempelcomplex op; net toen de zon echt opkwam. Echt een prachtig en adembenemend gezicht; de eeuwenoude tempel met boeddhabeelden en daarachter de zon die opkomst en een licht schijnt op de nog mistige lucht en bananenbonen, en aan de andere kant de uitgestrekte bergen achter de Borobudur. Foto’s zeggen hierbij meer dan woorden.

Na de borobudur zijn we met een paar mensen uit het hostel mee terug gereden naar Yogyakarta (ja, het zijn goedkope dagen!), waar we in een becak (betjak) naar het backpackers gebied hier in Yogya reden. Geen gezicht; Lijn en ik op elkaar gepropt met 2 backpack en ook nog 2 handbagage tassen in zo’n minituktuk met een kereltje van nauwelijks 50 kilo die ons voort moest trappen. We vonden het na 5 minuten hard lachen toch wel zielig en hebben hem toen maar even extra fooi gegeven.
Het hostel waar we heen wilden (met zwembad) was helaas vol, toen maar volgende – ook prima – hostel genomen. Net even gegeten en nu dit verhaal schrijven in een Internetcafe! Plan vandaag is vooral relaxen; we zijn nogal moe, vooral ook van het hectische reizen, hotel zoeken en plannen. Morgen gaan we Yogya bekijken en daarna door naar de Bromo vulkaan, misschien het Iljen Plateau, een groot vulkanisch meer met ook koffieplantages, en daarna door naar Bali (maar dat is volgende week pas denk ik, vervoer kost hier gewoon een dag vaak).

Het is gewoon onvoorstelbaar gisteren zaten we nog in Jakarta, gisteravond in Borobudur en nu in Yogya.

Dit was het dan tot nu toe, jullie horen snel weer van me!
Zoals jullie zien vermaak ik me prima en vliegt de tijd letterlijk en figuurlijk voorbij!.

Liefs Leonie

Ps. De foto’s komen eraan, Lijn haar stekkertje naar de pc is zoek. Je kunt het ook googlen. Ik plaats wel een impressiefoto van vanochtend.

Psps. Bedankt voor al jullie berichtjes, ze maken mij aan het lachen :P.

Pspsps special ps voor Rickje. Mis je me al, nu je gezelligste huisgenoot weg is? Misschien een idee om zo’n fiets-tuctuc over te laten vliegen zodat we geen fietsproblemen meer hebben hahahha.